Ömür – son mənzilə aparan yoldur,
Hər kəs öz yoluyla yürüyüb gedər.
Həyat yarışında kimi tələsər,
Kimi ayağını sürüyüb gedər.
Doğulunca minib bədən atına
Yolçu ruhlar çapar Tanrı qatına.
Mənzilə çatınca torpaq altına
Gömülən bədənlər çürüyüb gedər.
Hər ömrün baharı, yayı, qışı var,
Hər gələn qonağın qayıdışı var.
Həyat bir parçadır, iki başı var;
Beşikdən məzara əriyib gedər.
Əcəl birdən almaz kimsədən canı,
Saniyə-saniyə yeyər insanı.
Xəzəltək ömürdən düşən hər anı
Payız küləyitək kürüyüb gedər.
Yaşamaq ölümün özgə bir adı
İnsan ömrü boyu ölümü dadır.
Zaman cəhrəsində Adəm övladı
Özünə kəfənlik əyirib gedər.
Ağ kəfən tək geyim deyil ölüncə,
Heydər Oğuz deyər: kəfəndən öncə
Hər insan beşikdən qəbrə gəlincə,
Etdiyi əmələ bürünüb gedər.
